توضیحات رسانه

«موج محرم» سرودی است که هم طنین عزا دارد و هم طنین امید — اثری ترکیبی از حزن عاشورا و عزمِ جمعی برای پیوند میان ایمان و مسئولیت اجتماعی. شعرِ علیرضا آصفی زبانِ شورِ نوجوانان و جوانانی است که با گام‌هایی محکم «موکب‌به‌موکب» راه می‌سپارند و خود را سربازِ وطن و پاسدارِ ارزش‌ها می‌دانند. در این قطعه، واژه‌ها همچون پرچم‌هایی در بادند: مدح، روایت، قلم و هنر همه سلاحِ دل شده‌اند تا جلوه‌ای از جبهه‌ی نور را بسازند.

تصویرِ اثر، از نجف تا کربلا و از بین‌الحرمین تا قلبِ ایران امتداد می‌یابد؛ جایی که عشق به اباعبدالله(ع) و عشق به میهن در یک قاب جمع می‌شود. نامِ عباس(ع) و صلابتِ علمدار، مثل نمادی است که هم دلدادگی آیینی را یادآور می‌شود و هم دعوتی برای پا گرفتن در سنگرِ خدمت: «سرباز وطن، خادمِ عباس و حسین». لحنِ جمعی و هم‌نوایی گروه‌های سرود، حسِ همبستگیِ نسلی را منتقل می‌کند—نسلی که خود را نه فقط ناظر، که راوی و پیشتازِ نور می‌داند.

مضمونِ قطعه همزمان ساده و چندلایه است: شورِ زیارتی و ادای احترام، تجلیِ هنر و قلم به‌عنوان علمِ فکری، و آرمانِ ظهور که همانند افقِ امید در پایان بندها ظاهر می‌شود. «موج محرم» نه تنها نوایی از اندوه نیست؛ بلکه موجی‌ست که جامعه را به حرکت درمی‌آورد—به سمت یاد، به سمت عمل، به سمت مرز بین آیینی بودن و مسئولیت اجتماعی.

متن شعر

شد موسم وصل و دل ما تشنه دیدار
ما بار سفر بسته به سمت حرم یار

ما واژه و تصویر و قلم در پی مدحیم
آوینی و ثانی و روایتگر فتحیم

همه پیرو رهبر همه راوی سنگر
همه شیر دلاور همه عاشق حیدر

ما راوی زیبایی بین الحرمینیم
سرباز وطن خادم عباس و حسینیم

به دل عشق جهان دار
همان اسوه پیکار
همان ساقی غمخوار
ابوالفضل علمدار

همانی که بود صاحب طبل و علم و بیرق و صیف
و لقبش ماه بنی هاشمیان
حضرت عباس

قدم قدم موکب به موکب
پیشتازان نوریم
سرباز ایرانیم ما لشکر ظهوریم

هنر در قلم ماست
قلم چون علم ماست
نجف سنگر ما باشد و ایران حرم ماست

ما موج محرم ما جبهه نوریم
از کرببلا راهی قدسیم
ما نسل ظهوریم

همه پیرو رهبر همه راوی سنگر
همه شیر دلاور همه عاشق حیدر

قدم قدم موکب به موکب
پیشتازان نوریم
سرباز ایرانیم ما لشکر ظهوریم